zaman zaman zaman....
işte en korktuğum an...




kalmanın daha acı verdiği bir yerden 
yine pervasızca... sana seslenmek...
ve sensizliği hazmedebilmek
ahhh sevgili ahhh 
yüreğim yangın yeri iken
seni soranlara gülümseyebilmek....




çocuktum büyüdüm
hayata aşkla tutundum
sonra o tutunduğum yerden yine hayatan koptum
koparılan yerlerimde yaralar oluştu
derin ve durmayan kanamalarıyla...
seni sardım
dağladı yüreğimi....
derken kabuk bağladı
çok geçmeden
başka yaralar peydahlandı...
ama şimdi kim yeni yaralar açsa
açılan son yaram o ilk yarama bağlandı....
kanadı 
       kanadı 
              kanadı....
şimdi yüreğim kanlar içinde
boğuyor oradaki herkesi...
ve bu feryad u figan
yüreğimin ağlayan sesi...




ey sevgili....
en sevgili...
hiçbir zaman anlayamadın kimsesizliğimi
koruyamadın o çocuk sevgiyi
acıdı
acıttı 
yüreğim...
sana kalsa arsız bir serseri
oysa şimdi yalnız....
şimdi kor yeri....




gitmek mi zor kalmak mı
veyahut katlanmak mı???
bilmiyorum...
bildiğim tek şey...
bu defa
GİDİYORUM...
Gİ...Dİ...YO...RUM....