mutluluktan bir haber ver dilek taşı

neyi istediysem bu hayatta
hep yarım kaldım, hep kırık
oysa 
sadece aşkın derdindeydim
gittiğim tüm yollar kapalı
kolum kanadım kırık...




çaresizim
kimsesizim
sessizim
sensizim...




her yerde sana ait bir şey var
gözlerimde
yüreğimde
saatlerde
yıldızlarda
filmlerde
şarkılarda...
dönüp baktığımda
yanıyorum
her şey bu kadar sen olmuşken
meğer sen hiç olmamışsın




sana seslenirken kırık bir bestede
sen 
kendini dinlemişsin
dilin tekrar etmiş de o sözleri
yüreğin sağır kalmış sesime
kendi sesimle kendimi incitmişim...




sağa sola vurmuşum
son çırpınış misali
karaya vuran "balina" gibi
acı acı çığlık atmışım
yürekleri yakmışım
incinmişim
incitmişim
aslında
hiçten öte bir hiçmişim...




sevmiştim
"ayının" yavrusunu sever gibi
boğmuşum yok etmişim sevdiklerimi
sonra sitem etmişim onların yokluğuna...
onları yok eden ben değilmişim gibi...




kimi sevsem
sonsuz sevdim
yarınsız 
geleceksiz...
fark etmediğim
sevdiklerim benim yarınlarımda boğulmuş
ben bunu görmedim....




ağır sevgiler yükledim
sevdiklerime
ağır sevgi sorumlulukmuş
ben bunu bilmedim...




bencildim tüm sevmelerimde
hep en çoğu olsun dedim
bugün az sevsem dünün; yarının da bugünde hakkı kalır dedim
daha çok sevmek onu yok etmekmiş
ben bunu hissetmedim...




çocuklar yetiştirdim içimde
her sevgi için, her gün için bir çocuk...
çocukça sevebilmek için
sevgiler peşinde koşarken
içimdeki çocuklar isyan etmiş ilgisizlikten
ben bu isyanı önemsemedim...




şimdiyse bu şarkılar dağlıyor içimi
neden?
ben hak etmedim mi bu kimsesizliği...
bu sessizliği...




değmez şimdi bu çirkin bedene
ölüm bile...